"ต้นไซเปรสยังคงหมกมุ่นอยู่กับฉัน ฉันอยากจะทำอะ

ไรบางอย่างกับพวกเขา เช่น ผืนผ้าใบของดอกทานตะวัน เพราะมันทำให้ฉันประหลาดใจที่ยังไม่มีใครทำมันอย่างที่ฉันเห็น" แวนโก๊ะระบุในจดหมายถึงธีโอ น้องชายของเขา . เขาคิดถึงไซเปรสและศักยภาพในการแสดงออกของพวกมันตั้งแต่เขามาถึงโพรวองซ์ในเดือนกุมภาพันธ์ แมว พ.ศ. 2431 แต่ผลสำเร็จในงานศิลปะของเขาเกิดขึ้นหลังจากที่เขามาถึงแซงต์-เรมี ฟานก็อกฮ์ยอมรับว่าต้องการ "ทำอะไรสักอย่างกับพวกเขา... ตามที่เห็น" ฟานก็อกฮ์สารภาพถึงลักษณะสำคัญของความยืดหยุ่นส่วนตัวของเขา นั่นคือการต่อสู้เพื่อความสำเร็จในอาชีพ