สัตว์ป่าคุ้มครอง

การศึกษาซึ่งตรวจสอบจำนวนประชากรหลายสายพันธุ์ในอุทยานแห่งชาติทุ่งหญ้าสะวันนาหลัก 7 แห่งของแอฟริกากลาง พบว่าความพยายามในการอนุรักษ์ในวงกว้างมักนำไปสู่การลดจำนวนประชากร อาจเป็นเพราะพื้นที่กว้างใหญ่เกินกว่าจะจัดการได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วยทรัพยากรทางการเงินที่มีอยู่ “ในแอฟริกาหลายแห่ง มีพื้นที่มากมายสำหรับสัตว์ป่า” มาร์ค มอริตซ์ ผู้ร่วมเขียนงานวิจัยและศาสตราจารย์ด้านมานุษยวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยโอไฮโอสเตตกล่าว "และสิ่งที่เราพบก็คือการกันพื้นที่ไว้มากมายจนไม่เพียงพอในตัวของมันเอง และพื้นที่คุ้มครองจำนวนมากเหล่านี้ได้รับการคุ้มครองบนกระดาษเท่านั้น" การวิเคราะห์ของนักวิจัยพบว่าเพื่อปกป้องสัตว์ในพื้นที่เหล่านั้นอย่างมีประสิทธิภาพ จำเป็นต้องมีเงินทุนเพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน การศึกษาของพวกเขาได้รับการตี พิมพ์ในวันศุกร์ที่ 12 พฤศจิกายนในวารสารConservation Biology การศึกษาประเมินจำนวนประชากรในสี่ประเทศในแอฟริกากลาง ในภูมิภาคที่ 25% ของที่ดินถูกกันไว้เพื่อการอนุรักษ์ Paul Scholte ผู้เขียนนำของการศึกษา ศาสตราจารย์รับเชิญที่ ERAIFT-UNESCO ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก และผู้อำนวยการโครงการ Governance and การจัดการทรัพยากรธรรมชาติอย่างยั่งยืนใน Comoé และ Taï อุทยานแห่งชาติสองแห่งในไอวอรีโคสต์ "และความจริงก็คือการเพิ่มพื้นที่ภายใต้การอนุรักษ์ในแอฟริกากลางกำลังผลักดันให้ประเทศต่างๆ ดำเนินการมากกว่าที่พวกเขาสามารถทำได้ เมื่อประชาคมระหว่างประเทศไม่ได้ให้ทรัพยากรที่จำเป็นแก่พวกเขาเพื่อให้สอดคล้องกับความเป็นจริงบนพื้นดิน" เขากล่าวว่าหลายประเทศเหล่านี้มีมาตรการป้องกันโดยให้ทุนตนเอง แต่การท่องเที่ยวในภูมิภาคเหล่านั้นกลับพังทลายลงเนื่องจากความไม่มั่นคง การล่าถ้วยรางวัลที่ลดลง และล่าสุด โควิด-19 และประชาคมระหว่างประเทศไม่ได้เข้ามาเติมเต็มช่องว่างด้านเงินทุนดังกล่าว ที่ดินดังกล่าวอุทิศให้กับการอนุรักษ์มานานกว่า 50 ปี ทำให้นักวิจัยสามารถวิเคราะห์ข้อมูลมูลค่าหลายทศวรรษได้ พวกเขายังดูข้อมูลการท่องเที่ยว ซึ่งรวมถึงจำนวนนักท่องเที่ยวและรายได้ การวิเคราะห์ของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าประชากรของ สัตว์ กินพืชขนาดใหญ่ รวมทั้งช้าง ยีราฟ ควาย และละมั่ง 10 ชนิด ลดลงใน 6 ใน 7 อุทยานที่รวมอยู่ในการศึกษา แม้จะมีการจัดสรรพื้นที่เพิ่มเติมเพื่อการอนุรักษ์ก็ตาม ผู้เขียนการศึกษาพบว่าการท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านั้น "พังทลาย" ในขณะเดียวกัน จำนวนปศุสัตว์ก็เพิ่มขึ้น ซึ่งบ่งชี้ว่าที่ดินที่จัดสรรไว้เพื่อการอนุรักษ์ถูกใช้เพื่อการเลี้ยงปศุสัตว์ มอริตซ์กล่าวว่าความไม่มั่นคงทางการเมืองและความไม่มั่นคงในแอฟริกากลางมีบทบาทสำคัญในว่าพื้นที่อนุรักษ์สามารถปกป้องพันธุ์สัตว์ได้อย่างมีประสิทธิภาพหรือไม่ “ศิษยาภิบาลในส่วนนี้ของโลกเคลื่อนที่ได้ พวกเขาย้ายจากพื้นที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง และเหตุผลที่พวกเขาย้ายคือพวกเขาต้องหลีกเลี่ยงความไม่ปลอดภัยที่อื่น” เขากล่าว "เมื่อการรักษาความปลอดภัยกลับคืนมา ศิษยาภิบาลมักจะกลับไปยังที่ที่พวกเขาจากมา" อุทยานเจ็ดแห่งที่ทำการศึกษาตั้งอยู่ในชาด แคเมอรูน สาธารณรัฐแอฟริกากลาง และสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก ทั้งสี่ประเทศตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1970 ได้กันพื้นที่หนึ่งในสี่ของทุ่งหญ้าสะวันนาทางตอนเหนือไว้เพื่อการอนุรักษ์ พื้นที่อนุรักษ์ในประเทศเหล่านั้นมีขนาดกว้างใหญ่พอๆ กับขนาดของสหราชอาณาจักร การวิเคราะห์พบว่าในอุทยานทั้งหมดยกเว้นเพียงแห่งเดียว เงินทุนที่มีอยู่ไม่ครอบคลุมค่าใช้จ่ายของเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าที่จำเป็นในการปกป้องขอบเขตของพื้นที่อนุรักษ์ อุทยานแห่งเดียวที่มีประชากรสัตว์กินพืชจำนวนมากเพิ่มขึ้น อุทยานแห่งชาติ Zakouma ในชาด ก็มีเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจำนวนมากขึ้นเพื่อบังคับใช้ขอบเขตของพื้นที่อนุรักษ์ การศึกษายังพบว่า ตั้งแต่ทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา ผู้เลี้ยงปศุสัตว์ได้นำฝูงสัตว์ของตนเองไปยังพื้นที่อนุรักษ์ทางตอนเหนือของสาธารณรัฐแอฟริกากลาง เมื่อเร็ว ๆ นี้เกษตรกรผู้เลี้ยงปศุสัตว์ได้ย้ายเข้าไปในพื้นที่คุ้มครองของแคเมอรูน Scholte กล่าวว่าการอพยพดังกล่าวสามารถอธิบายถึงการสูญเสียสัตว์กินพืชขนาดใหญ่ได้บางส่วน แต่ปัจจัยอีกสองประการคือ ปริมาณน้ำฝนที่ลดลงและงบประมาณการดำเนินงานที่ต่ำ เป็นสาเหตุที่เป็นไปได้มากกว่า Scholte กล่าว พื้นที่อนุรักษ์เพิ่มขึ้นทั่วโลกหลังจากการประชุมสุดยอดอนุสัญญาว่าด้วยความหลากหลายทางชีวภาพปี 2553 ซึ่งเป็นการประชุมของผู้นำรัฐบาลจากทั่วโลก ในการประชุมสุดยอด รัฐบาลนานาชาติตกลงที่จะขยายพื้นที่อนุรักษ์ให้ครอบคลุม 17% ของพื้นผิวโลกภายในปี 2563 อนุสัญญาว่าด้วยความหลากหลายทางชีวภาพครั้งต่อไปมีกำหนดในเดือนเมษายน 2565 ผู้นำได้แนะนำให้เพิ่มพื้นที่อนุรักษ์ให้ครอบคลุม 30% ของพื้นผิวโลก เป้าหมายนั้นสูงส่ง Scholte กล่าว แต่ค่าใช้จ่ายสูง: ในปี 2555 นักวิจัยประเมินว่าจะต้องใช้เงินประมาณ 75 พันล้านเหรียญสหรัฐในการจัดการพื้นที่เหล่านั้นทั่วโลก Scholte กล่าวว่าหากไม่มีเงินทุนเพื่อสนับสนุนเป้าหมายเหล่านี้ ประเทศที่มีรายได้น้อยส่วนใหญ่ก็ไม่สามารถประสบความสำเร็จได้ Scholte กล่าว การค้นพบนี้อาจบ่งชี้ว่า หากประชาคมระหว่างประเทศไม่สามารถเพิ่มเงินทุนเพื่อการอนุรักษ์ได้ ทรัพยากรที่มีอยู่อาจมีประสิทธิภาพสูงสุดในพื้นที่เป้าหมายขนาดเล็กที่มีพรมแดนซึ่งง่ายต่อการป้องกัน Scholte กล่าว “เราไม่ได้กำลังพูดถึงการระดมทุนเป็นสองเท่าหรือสามเท่าเพื่อให้มีประสิทธิภาพ งบประมาณของอุทยานเหล่านี้ต้องใช้เงินทุนเพิ่มขึ้น 10, 15 หรือ 20 เท่าต่อปี” เขากล่าว "มันใหญ่มาก และเราทุกคนรู้ว่ามันไม่มีอยู่จริง ดังนั้นเรากำลังบอกว่าเราควรตระหนัก ยอมรับมัน และมุ่งความสนใจไปที่ทรัพยากรที่หายากเหล่านี้ในพื้นที่ที่มีศักยภาพและอาจมีผลกระทบมากกว่า"