โคมไฟ

ตะเกียง น. อุปกรณ์สำหรับให้แสงสว่าง, เดิมเป็นภาชนะบรรจุไส้ตะเกียงที่แช่ในวัสดุที่ติดไฟได้ และต่อมาเป็นเครื่องให้กำเนิดแสงอื่น ๆ เช่น หลอดแก๊สและหลอดไฟฟ้า.หลอดไฟถูกประดิษฐ์ขึ้นอย่างน้อยตั้งแต่ 70,000 ปีก่อนคริสตศักราช เดิมทีมันประกอบด้วยหินที่เป็นโพรงซึ่งเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำหรือวัสดุดูดซับอื่น ๆ ที่ชุ่มไปด้วยไขมันสัตว์และจุดไฟ ในบริเวณทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและตะวันออกกลาง ตะเกียงในยุคแรกสุดมีรูปร่างคล้ายเปลือกหอย ในขั้นต้น เปลือกหอยจริงถูกใช้ โดยตัดส่วนออกเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับพื้นที่ส่องสว่าง โคมไฟ ต่อมาสิ่งเหล่านี้ถูกแทนที่ด้วยเครื่องปั้นดินเผา เศวตศิลา หรือตะเกียงโลหะที่มีรูปร่างคล้ายกับต้นแบบตามธรรมชาติ ตะเกียงพื้นฐานอีกชนิดหนึ่งที่พบได้ในอียิปต์โบราณและจีนคือตะเกียงจานรอง ทำจากเครื่องปั้นดินเผาหรือทองสัมฤทธิ์ บางครั้งมีเดือยแหลมตรงกลางเพื่อรองรับไส้ตะเกียง ซึ่งใช้ในการควบคุมอัตราการเผาไหม้ อีกรุ่นหนึ่งมีช่องไส้ตะเกียงซึ่งทำให้พื้นผิวที่ไหม้ของไส้ตะเกียงห้อยอยู่เหนือขอบ ประเภทหลังกลายเป็นเรื่องธรรมดาในแอฟริกาและแพร่กระจายไปยังเอเชียตะวันออกด้วย