ปรัชญาของจิตใจ

ในปรัชญาของจิตใจคำว่า "โลก" มักใช้ตรงกันข้ามกับคำว่า "จิตใจ" เนื่องจากสิ่งที่เป็นตัวแทนของจิตใจ บางครั้งสิ่งนี้แสดงโดยระบุว่ามีช่องว่างระหว่างจิตใจและ โลก และจำเป็นต้องเอาชนะช่องว่างนี้เพื่อให้การนำเสนอประสบความสำเร็จ หนึ่งในปัญหาหลักในปรัชญาของจิตใจคือการอธิบายว่าจิตใจสามารถเชื่อมช่องว่างนี้ได้อย่างไรและเข้าสู่ความสัมพันธ์ระหว่างจิตใจกับโลกที่แท้จริงได้อย่างไร เช่น ในรูปแบบของการรับรู้ ความรู้หรือการกระทำ สิ่งนี้จำเป็นสำหรับโลกที่จะสามารถจำกัดกิจกรรมของจิตใจได้อย่างมีเหตุมีผล ตามจุดยืนของความเป็นจริง โลกเป็นสิ่งที่แตกต่างและเป็นอิสระจากจิตใจ ในทางกลับกัน นักอุดมคติมองว่าโลกถูกกำหนดโดยจิตใจเพียงบางส่วนหรือทั้งหมด อุดมคติเหนือธรรมชาติของอิมมานูเอล คานท์เช่น posits ว่าโครงสร้าง spatiotemporal ของโลกถูกกำหนดโดยจิตใจตามความเป็นจริง แต่ขาดการดำรงอยู่ที่เป็นอิสระอย่างอื่น แนวคิดเชิงอุดมคติของโลกที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงสามารถพบได้ในแนวคิดเชิงอุดมคติเชิงอัตนัยของเบิร์กลีย์ ซึ่งถือว่าโลกโดยรวม รวมถึงสิ่งของในชีวิตประจำวันทั้งหมด เช่น โต๊ะ แมว ต้นไม้ และตัวเรา "ประกอบด้วยสิ่งใดนอกจากจิตใจและความคิด"