เกล็ดเลือด

เป็นที่เข้าใจกันมานานแล้วว่าหน้าที่หลักของเกล็ดเลือดในการไหลเวียนคือช่วยรักษาการห้ามเลือดเบื้องต้นและการไหลเวียนของเลือดภายในหลอดเลือด เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ เกล็ดเลือดจะไหลผ่านหลอดเลือดใกล้กับผนังหลอดเลือด เนื่องจากลักษณะทางชีวฟิสิกส์ของส่วนประกอบของเลือดและแรงเฉือนภายในหลอดเลือด การอยู่ใกล้กับผนังหลอดเลือดช่วยให้ตอบสนองได้อย่างรวดเร็วเมื่อเกิดการดูถูกหรือการบาดเจ็บของหลอดเลือด การตอบสนองนี้มักจะคิดว่าเกิดขึ้นในหลายขั้นตอนโดยเริ่มจากการยึดเกาะกับเมทริกซ์นอกเซลล์ใต้บุผนังหลอดเลือดผ่านปฏิสัมพันธ์เริ่มต้นของเมทริกซ์กับตัวรับเฉพาะบนเกล็ดเลือด รวมถึงคอมเพล็กซ์ GP1b/V/IX ที่จับกับปัจจัย Von Willebrand ตลอดจนตัวรับ GPVI และ αIIβ1 บนพื้นผิวของ เกล็ดเลือด จับกับส่วนประกอบคอลลาเจนของเมทริกซ์นอกเซลล์ หลังจากการเกาะกันครั้งแรกของเกล็ดเลือดกับผนังหลอดเลือด การยึดเกาะที่ตามมาจะส่งผลให้เกิดการถ่ายโอนสัญญาณภายในเกล็ดเลือดและการแบนของเกล็ดเลือดที่มีลักษณะเป็น “แผ่น” ในตอนแรก การยึดเกาะทุติยภูมิจนถึงการเกาะแน่น ซึ่งส่งผลให้เกิดก้อนหรือการก่อตัวของลิ่มเลือดก้อนแรก เกล็ดเลือดที่ถูกกระตุ้นซึ่งจับอยู่ภายในก้อนเลือดจะเริ่มรวมเกล็ดเลือดใหม่จากการไหลเวียนผ่านปฏิกิริยาระหว่างเกล็ดเลือดกับเกล็ดเลือดที่ไกล่เกลี่ยโดย integrin receptor αIIbβ3 นอกจากนี้ เกล็ดเลือดที่ไหลเวียนและเกล็ดเลือดที่สัมพันธ์กันอย่างหลวมๆ จะถูกกระตุ้นผ่านการป้อนกลับเชิงบวกที่เริ่มต้นขึ้นจากการก่อตัวของสัญญาณทุติยภูมิผ่าน Oxygenases COX-1 และ 12-LOX ตลอดจนผ่านการหลั่งเม็ดของโมเลกุลขนาดเล็กที่รู้จักกระตุ้นเกล็ดเลือด ก้อนเกล็ดเลือดที่เกิดขึ้นจะประกอบด้วย "แกนกลาง" ของเกล็ดเลือดบวก P-selectin ที่อัดแน่นล้อมรอบด้วย "เปลือก" ของเกล็ดเลือดที่อัดแน่นอย่างหลวมๆ