ไฟไหม้

ขั้นตอนจากการควบคุมไฟสู่การผลิตนั้นยิ่งใหญ่และต้องใช้เวลานับแสนปี จำนวนและความหลากหลายของสิ่งประดิษฐ์ของการผลิตดังกล่าวยากที่จะจินตนาการได้ จนกระทั่งยุคหินใหม่มีหลักฐานว่ามนุษย์รู้วิธีผลิตไฟจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นโอกาสที่ประกายไฟจากการกระแทกกับแร่ไพไรต์หรือประกายไฟที่เกิดจากการเสียดสีขณะเจาะรูไม้ทำให้มนุษย์เกิดความคิดที่จะก่อไฟนั้นไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด แต่หินเหล็กไฟและแร่ไพไรต์ เช่นเดียวกับการฝึกซ้อมดับเพลิง ไฟไหม้ ได้รับการกู้คืนจากไซต์ยุคหินใหม่ในยุโรปแพร่หลายมากที่สุดในหมู่คนยุคก่อนประวัติศาสตร์และยุคดึกดำบรรพ์ในภายหลังคือวิธีการก่อไฟด้วยแรงเสียดทาน สว่านไฟอย่างง่ายคือแท่งไม้เนื้อแข็งปลายแหลมหมุนไปมาระหว่างฝ่ามือและกดลงในรูที่ขอบของแท่งไม้เนื้ออ่อน เกือบจะเป็นสากล คันไถไฟและเลื่อยไฟเป็นรูปแบบของแรงเสียดทานที่พบได้ทั่วไปในโอเชียเนีย ออสเตรเลีย และอินโดนีเซีย การซ้อมดับเพลิงเชิงกลได้รับการพัฒนาโดยชาวเอสกิโม ชาวอียิปต์โบราณ ชาวเอเชีย และชาวอเมริกันสองสามคน ลูกสูบดับเพลิงที่ผลิตความร้อนและไฟโดยการอัดอากาศในกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ เป็นอุปกรณ์ที่ซับซ้อนที่คิดค้นและใช้ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ ประมาณปี ค.ศ. 1800 มีการประดิษฐ์ลูกสูบโลหะขึ้นอย่างอิสระในยุโรป ในปี พ.ศ. 2370 จอห์น วอล์กเกอร์ นักเคมีชาวอังกฤษได้คิดค้นไม้ขีดแรงเสียดทานที่มีฟอสฟอรัสซัลเฟต โดยพื้นฐานแล้วเป็นแบบเดียวกับที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน